γράφει ο
Δημήτρης Γκαγκαλίδης*
Ο «Τουρισμός στην Καβάλα», αποτελεί ένα τοπικό κεφάλαιο που είναι πασίγνωστο από παλιά, σε μια ευρύτερη περιοχή που είχε σχετική «τεχνογνωσία» ήδη απ’ την δεκαετία του 1970. Για να μαθαίνουν λοιπόν οι νεώτεροι, αλλά κι οι γείτονες της ευλογημένης «Γαλάζιας Πολιτείας», όταν η Καβάλα διέθετε οργανωμένες τουριστικές ακτές («Τόσκα», «Μπάτης», «Καλαμίτσα» κτλ), οι όμοροι νομοί κι ο κόσμος σ’ αυτούς, απλά πήγαιναν να κάνουν τα μπάνια τους στη θάλασσα, σε συνθήκες απλές και λιτές έως…. «Σπαρτιάτικες».
Χωρίς ίχνος υπερβολής και μάλιστα αυτό έχει πιότερο αντικειμενική αξία όταν το λέει, το παραδέχεται και το γράφει ένας Ξανθιώτης !
Η Καβάλα λοιπόν που ποτέ δεν της έλειψε η θάλασσα, κατανόησε από νωρίς πως η ομορφιά, η υπεροχή και κυρίως η τεράστια ακτογραμμή της, θα μπορούσε να μετατραπεί σε «τουριστικό κεφάλαιο», με απώτερο και καλοδεχούμενο στόχο την ρευστοποίηση.
Τα χρόνια πέρασαν λοιπόν και το ένα έφερε το άλλο, ακολουθώντας πότε την «μόδα των καιρών» και πότε την σκληρή οικονομική πραγματικότητα.
Η επιχειρηματικότητα βέβαια ωφέλησε πολλούς και θα μπορούσε να διαχυθεί σε περισσότερους και κυρίως στο «κοινό καλό» της πόλης και των παράκτιων περιοχών της.
Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για στρατηγικό σχέδιο ανάπτυξης που δεν υπήρξε, για διοικητικό management, για εξειδικευμένα στελέχη, για οργάνωση και για χίλια δυο άλλα που δεν ήρθαν ποτέ.
Αυτά καλά είναι να υπάρχουν, ποτέ όμως δεν εμφανίζονται όταν τα θέλεις (δηλ. απ’ την αρχή). Μπορεί να λένε ότι εδώ δεν είμαστε Ευρώπη (κάποιες φορές ευτυχώς) κι ότι βαδίζουμε και πορευόμαστε ολίγον «άρπα κόλα».
Γι’ αυτό καλό είναι να το αποδεχτείς γρήγορα, κοιτώντας τι μπορείς ουσιαστικό και καλό να κάνεις. Όσο λοιπόν κι αν τα Βαλκάνια έχουν κι είχαν τα αρνητικά τους, τόσο έδιναν και δίνουν ώθηση στην αγορά, στον τουρισμό και σε βασικούς τομείς της πόλης. Αυτούς έχουμε γείτονες, μ’ αυτούς θα πορευτούμε….
Ο καιρός περνά και αλλάζει τα πάντα. Οι παρθένοι αμμόλοφοι της Νέα Περάμου γίνανε τουριστικό must της χώρας, η Νέα Ηρακλείτσα χαρακτηρίστηκε «κοσμοπολίτικη» θέλει δεν θέλει (ας έκαμνε κι αλλιώς), η αλάνα πέρασε σε «επενδυτική εποχή», η Τόσκα κι ο Μπάτης αλλάζουν χέρια, όψη, περιβάλλον και πάντα περιμένουν κάτι καλύτερο, ενώ τα παλιά χωράφια της Τούζλας γέμισαν από παραθεριστικές κατοικίες, μαγαζιά και κόσμο, καθώς εκτός τους ντόπιους φιλοξενούν και «μόνιμους Σερραίους».
Κοντά σ’ όλα αυτά αναμορφώθηκαν κι οι καλοκαιρινές επιλογές στην πόλη: οι παλιότεροι έσμιξαν με τους νέους, οι 3η ηλικία με τις υπόλοιπες, οι ακτές έγιναν και πάλι προσιτές, το Περιγιάλι απόκτησε οργανωμένο beach bar (!), η Ραψάνη κρατά πάντα τον κόσμο της, ενώ η Καλαμίτσα και η ακτή Λούση, ψάχνονται να βρουν τον δρόμο τους (που θα πάει, θα ‘ρθει). Μέχρι και τα Άσπρα Χώματα διεκδικούν μέλλον, βλέποντας την παλαιοτέρα αποθανούσα «Ειρήνη» να γίνεται «Βρανάς».
Αν σε όλα αυτά προσθέσεις νέα μαγαζιά, ταβέρνες, καφετέριες, ανακαινισμένα ξενοδοχεία, πληθώρα δωματίων, διαμερισμάτων κι ότι άλλο, η εικόνα μοιάζει καλή έως πολύ καλή.
Είναι βέβαια κι αυτή η Εγνατία, που έγινε (επιτέλους) κι έφερε κόσμο και κοσμάκη από παντού. Οδικώς, γρήγορα και με ασφάλεια.
Απτό παράδειγμα οι «αγανακτισμένοι» Θεσσαλονικείς της Χαλκιδικής, που όταν αγανακτούν απ’ την οδική ταλαιπωρία και το βάσανο της πολυκοσμίας προς τα «τουριστικά 3 πόδια», προτιμούν την 1 ώρα που χρειάζεται για να βρεθούν στις ακτές της Καβάλας (βλ. αμμόλοφους).
Και μέσα σ’ αυτή την κατάσταση υπάρχει ….κι ο Πέτρος.
Όπου αυτό τ’ όνομα βλ. Πέτρος Αυγέρης, ένας απ’ τους πολλούς εργαζόμενους σ’ αυτό το εργοστάσιο με τα πολλά παραρτήματα που λέγεται «τουριστικός τομέας Καβάλας».
Ο Πέτρος λοιπόν -χωρίς να το γνωρίζει- αντιπροσωπεύει το τουριστικό πολυεργαλείο της περιοχής, χάρη στο οποίο ο κόσμος χαίρεται να ξαναέρχεται στην Καβάλα, αφήνοντας χρήματα, θετικά σχόλια και ωραίες εμπειρίες που καταφέρνουν να διαχέονται παντού και πάντα.
Ο Πέτρος εργάζεται σε κεντρικό beach bar στους Αμμόλοφους. Κι ενώ αυτοί απέχουν χιλιομετρικά μακριά απ’ τους μη Καβαλιώτες, καταφέρνει με τον τρόπο του να σε κάνει να ξαναέρθεις εδώ.
Εμφανίζεται με ευγένεια, σοβαρότητα, έμφυτο επαγγελματισμό, ανθρωπιά κι ότι άλλο χρειάζεται για να κάνει τον επισκέπτη να αισθανθεί όμορφα και οικεία.
Ο Πέτρος θα μπορούσε να είναι η προσωποποίηση της Καβάλας που έρχεται, ψάχνοντας και εν τέλει βρίσκοντας τον δρόμο και τα μελλοντικά σίγουρα «πατήματα» της.
Εμείς πάντως ξεκινήσαμε για μερικά Σαββατοκύριακα και τελικά τα τελευταία χρόνια κάνουμε όλα σχεδόν τα καλοκαιρινά μας μπάνια στην Καβάλα (από Ξάνθη). Μην ψάχνετε κι αναρωτιέστε για έξοδα, λογική, παραξενιές και ορθολογιστικές καταστάσεις.
Ο κόσμος κινείται και προχωρά. Κι είναι πολύς που το κάνει αυτό, απλώς δεν ακούγεται σε μια κοινωνία όπου κυριαρχούν παράπονα κι οχλαγωγίες άλλων. Αυτοί οι φωνακλάδες (τους ξέρετε, τους βλέπετε) μόνο φωνή είναι και χωρίς ουσία.
Να τους δίνετε μόνο την πρέπουσα σημασία. Τίποτα παραπάνω. Είμαι σίγουρος ότι τις εργασιακές, διοικητικές, κοινωνικές και προσωπικές αρετές του Πέτρου διαθέτουν πολλοί «εκκολαπτόμενοι» στον τουρισμό και την επιχειρηματικότητα Καβαλιώτες.
Αυτοί μπορούν να εγγυηθούν το αύριο και να βγουν από τώρα μπροστά. Εκμεταλλευτείτε τους. Σαν στελέχη, εργαζόμενους, διαφημιστές, πρεσβευτές, πρώτυπα. Φτάνει πια η μιζέρια, τα παράπονα, η γκρίνια. Τα προβλήματα κι οι σημερινές δυσκολίες είναι υπαρκτές.
Και τα οικονομικά το ίδιο. Αλλά ως εδώ. Δεν θα μας βάλει από κάτω, κι ούτε θα ασχολούμαστε μόνο μ’ αυτά, μιζεριάζοντας και μεμψιμοιρώντας. Τέλος. Η ζωή όλων προχωρά, θέλοντας το καλό, τ’ όμορφο, το ποιοτικό, το ανθρώπινο.
Αγαπητοί φίλοι και γείτονες: βγάλτε μπροστά τον κάθε Πέτρο κι αγκαλιάστε τον τόπο και τους συνανθρώπους σας. Δώστε εσείς οι ίδιοι το μνμ.
Φτιάξτε, επενδύστε, δημιουργήστε. Τα λόγια είναι δωρεάν και πιο εύκολα απ’ τις πράξεις. Γλυκά, ευγενικά, όμορφα, ανθρώπινα, επαγγελματικά. Οι άνθρωποι πάντα ήθελαν να τα ακούν. Κι αν μερικά απ’ τα απόνερα και τα θετικά πάνε κι αλλού….δεν πειράζει. Είναι ο τόπος μας, η πατρίδα μας. Αξίζει.
*Ο Δημήτρης Γκαγκαλίδης είναι Καθηγητής ΔΔΕ Ξάνθης
