γράφει

 

ο Θόδωρος Κοντογεωργίου*

 

"Πριν την νέα τροπή της πανδημίας οι «ειδικοί» οικονομολόγοι ανακοίνωσαν το περιβόητο «σχέδιο της Επιτροπής Πισσαρίδη», που η κυβέρνηση είχε παραγγείλει και το οποίο καταλήγει ότι: «εφόσον το σχέδιο ανάπτυξης εφαρμοστεί συστηματικά, θα οδηγήσει σε υψηλότερη ευημερία για τα νοικοκυριά, μέσω της συστηματικής ενίσχυσης της παραγωγικότητας και των αμοιβών της εργασίας».

 

Η ΝΔ διαμορφώνει αναλόγως την κατανομή των πόρων που «έρχονται» απ' την ΕΕ, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει το σχέδιο ως «νεοφιλελεύθερο». Έτσι κι αλλιώς όμως, οι πόροι κατανέμονται με βάση την ιεράρχηση του κλάδου και το μέγεθος της επιχείρησης.

 

Οι προβλέψεις της έκθεσης Πισσαρίδη δεν είναι καινούργιες, ούτε πρωτότυπες. Επιμένει στη γραμμή της «εξωστρέφειας της οικονομίας» ενισχύοντας τον εξωτερικό Τουρισμό και τις εξαγωγές της βιομηχανικής παραγωγής, προτείνοντας οικονομικές αλλαγές σ’ αυτήν την κατεύθυνση.

 

Πλευρές της έκθεσης αφορούν τους αυτοαπασχολούμενους άμεσα, όπως η προτεινόμενη επιτάχυνση της συγκέντρωσης και της συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, με μεγάλη αύξηση των επενδύσεων, αντίστοιχη μείωση του αριθμού των μικρών επιχειρήσεων και απαλλοτρίωση αυτοαπασχολούμενων απ' τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις αφού ενοχοποιήθηκαν ως «η φτώχεια των εθνών» απ' τον ΣΕΒ.

 

Συγκεκριμένα το σχέδιο αναφέρει: «Σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, η Ελλάδα έχει μεγάλο ποσοστό μικρών επιχειρήσεων και αυτοαπασχολουμένων…. Το υψηλό μερίδιο απασχόλησης σε ατομικές και μικρές επιχειρήσεις σχετίζεται με την χαμηλή παραγωγικότητα της εργασίας, καθώς η παραγωγικότητα σχετίζεται θετικά με το μέγεθος των επιχειρήσεων». Η έκθεση προβλέπει λοιπόν σωρεία μέτρων σε αυτή την κατεύθυνση, όπως η απελευθέρωση των αγορών, το φιλοεπενδυτικό νομοθετικό πλαίσιο κ.λπ.

 

Επίσης την προώθηση της φοροασυλίας του μεγάλων επιχειρήσεων με νέες φοροαπαλλαγές, σε βάρος των αυτοαπασχολούμενων και παράλληλα τη νέα μείωση παροχών σε Υγεία, Παιδεία και κοινωνική προστασία, ώστε να εξασφαλιστούν πόροι για την δυναμική προώθηση των επενδύσεων.

 

Στην ουσία, το σχέδιο Πισσαρίδη κωδικοποιεί και προσπαθεί να επιταχύνει την ενιαία στρατηγική που εφαρμόζει σήμερα η ΝΔ, όπως πριν ο ΣΥΡΙΖΑ. Τελικά, είναι ένας νέος κρίκος στην μακριά αλυσίδα των μεταμνημονιακών δεσμεύσεων, ιεραρχώντας τις προτεραιότητες της κρατικής παρέμβασης για τις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων την επόμενη περίοδο. Με αυτή την έννοια είναι πραγματικά «υπερκομματική», όπως ανέφερε ο πρωθυπουργός. Η συζητούμενη ανάπτυξη για την επόμενη περίοδο θα κινηθεί περίπου σ' αυτούς τους άξονες.

 

Η σημαντική αύξηση των επενδύσεων, η μεγέθυνση των επιχειρήσεων, χρειάζονται την απελευθέρωση των μεγάλων επιχειρήσεων από τους όποιους περιορισμούς, με νομοθετικές αλλαγές, για τη διασφάλιση της κερδοφορίας τους, για την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και την προοπτική αύξησης του ΑΕΠ.

 

Όμως, είναι τελείως ψεύτικη η υπόσχεση του σχεδίου, που συμμερίζεται και η κυβέρνηση, ότι η αναπτυξιακή πορεία αυτή θα συνοδευτεί με αύξηση του βιοτικού επιπέδου του λαού, επομένως και των αυτοαπασχολούμενων.

 

Ένα θεμελιακό πρόβλημα που δεν μπορεί να λύσει η ανάπτυξη στο σύστημα της «ελεύθερης οικονομίας» είναι πως θα βελτιωθεί η θέση των αυτοαπασχολούμενων με παράλληλη άνοδο της ανταγωνιστικότητας που προϋποθέτει σίγουρα λιγότερες και πολύ μεγαλύτερες επιχειρήσεις σε κάθε κλάδο. Η μετάβαση της οικονομίας σε  συνθήκες μεγέθυνσης των επιχειρήσεων με αναπτυξιακά κίνητρα είναι κεντρικός άξονας της κυρίαρχης μέχρι σήμερα πολιτικής, εκφράζοντας τις ανάγκες των μεγάλων ομίλων. Έτσι, πχ η φοροεπιδρομή στα λαϊκά στρώματα προς όφελος των ομίλων παίρνει απλά διαφορετική μορφή από την εποχή του ΣΥΡΙΖΑ.

 

Για την ανάπτυξη του επόμενου διαστήματος και την κατανομή των ευρωπαϊκών κονδυλίων, ο ΣΥΡΙΖΑ διατείνεται οτι μπορεί να διαχειριστεί τη μεγαλύτερη κρατική παρέμβαση που έχουν ανάγκη οι όμιλοι με αποτελεσματικότερο τρόπο απ' τη ΝΔ. Αυτή η διαμάχη ωστόσο είναι κάλπικη γιατί είτε με ΣΥΡΙΖΑ είτε με ΝΔ, με κρίση ή ανάκαμψη, λιγότερη ή περισσότερη κρατική παρέμβαση, επιλέγεται πάντα (αναγκαστικά) από το κράτος ο τρόπος που εξασφαλίζει την κερδοφορία των ομίλων, επιβαρύνοντας το λαό.

 

Χαρακτηριστικό δείγμα είναι τα «μέτρα στήριξης των επιχειρήσεων στην πανδημία», που δείχνουν απλόχερα, αποτελούν όμως προγράμματα ενίσχυσης με κριτήριο το κύκλο εργασιών, τον αριθμό των εργαζομένων, τον τζίρο και την κερδοφορία, κατευθύνοντας το μεγάλο όγκο της ενίσχυσης στις «δυναμικές επιχειρήσεις», δηλαδή στις μεγαλύτερες. Ακόμα και τα διοικητικά μέτρα (περιορισμοί, απαγορεύσεις κ.λπ.) ελαστικοποιούνται θαυμαστά όταν πρόκειται μόνο για τους επιχειρηματικούς ομίλους.

 

Ο λαός (συμπεριλαμβανομένων των αυτοαπασχολούμενων) είναι ο μόνος που μπορεί να σταματήσει τον εφιάλτη του. Το κρίσιμο είναι πως θα απαντήσει στις δυσμενείς για τη ζωή του εξελίξεις, ανοίγοντας προοπτικές για άλλες εξελίξεις προς όφελός του. Η μεγάλη ενίσχυση των μέτρων και των δυνάμεων καταστολής μαζί με τις προσπάθειες χειραγώγησης και ενσωμάτωσης σε ολόκληρο τον κόσμο αποδεικνύει πως οι οικονομικά ισχυροί ετοιμάζονται για μια έφοδο σε λαϊκές ανάγκες και δικαιώματα που θα αλλοιώσουν το μέχρι σήμερα γνωστό οικονομικό και κοινωνικό τοπίο.

 

Οι αυτοαπασχολούμενοι έχουν τη δυνατότητα να αντεπιτεθούν και να κερδίσουν μια κρίσιμη μάχη σε συμμαχία με τα υπόλοιπα τμήματα του λαού. Στο κίνημα να εμπιστευτούν τις αντιμονοπωλιακές δυνάμεις και να απαλλαγούν από αυτές που παζαρεύουν στη γραμμή των επιχειρηματικών ομίλων. Αυτούς δηλ. που επαναλαμβάνουν μονότονα ότι «όλα είναι θέμα διαπραγμάτευσης», ότι «είναι δύσκολοι καιροί για διεκδικήσεις», εξαντλούνται σε «αιχμηρές δηλώσεις», «καυστικές ανακοινώσεις» κ.λπ. Όσους, είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι, τραβούν το χαλινάρι και φρενάρουν τις αγωνιστικές διαθέσεις που υποβόσκουν, υπονομεύουν κάθε φιλολαϊκή προοπτική".

 

*Ο Θόδωρος Κοντογεωργίου είναι είναι κλεγμένος στο ΔΣ του Εμπορικού Συλλόγου Καβάλας με την Αγωνιστική Συσπείρωση