γράφει η
Παυλίνα Λεμονίδου
Ως κάτοικος επί 66 συναπτά έτη του Αμυγδαλεώνα, βιώνω σήμερα, αλλά και για αρκετά τελευταία χρόνια, το μεγαλύτερο πρόβλημα του χωριού, που είναι ο διεθνής (μετά το άνοιγμα του τελωνείου της Εξοχής) δρόμος που περνάει από μέσα.
Η συνεχής ροή αυτοκινήτων, με πολλές νταλίκες και άλλα μεγάλα οχήματα, ιδίως το καλοκαίρι, κάνει τη ζωή αβίωτη και επικίνδυνη.
Η παράκαμψη του Αμυγδαλεώνα, (ως τμήμα μεγαλύτερου οδικού έργου) έχει καθυστερήσει όσο δεν πάει άλλο.
Παράπλευρη όχληση και επικίνδυνη συνθήκη είναι ακόμη τα αυτοκίνητα, που για να αποφύγουν το μποτιλιάρισμα στον τριτοκοσμικό διεθνή δρόμο μας, μπαίνουν μέσα στους παράλληλους δρόμους του χωριού, που τους διασχίζουν συνήθως με μεγάλες ταχύτητες, χωρίς να λογαριάζουν ηλικιωμένους, παιδιά, που επειδή αυτοί οι δρόμοι δεν έχουν πεζοδρόμια, είναι πρόχειρα στρωμένοι με μπαλώματα, είναι γεμάτοι λακούβες, ανισοϋψεις, δημιουργείται επικίνδυνη συνθήκη.
Τα ίδια οχήματα διασχίζουν και άλλα χωριά όπως ο Άγιος Αθανάσιος, αλλά εκεί η τροχαία Δράμας αστυνομεύει με φυσική παρουσία διαρκώς και τηρούνται αυστηρά τα όρια ταχύτητας.
Όταν γίνεται κάποιο τραγικό δυστύχημα ξυπνούν κάποια αντανακλαστικά, χωρίς ακόμη και τότε να τονίζεται η ανάγκη της παράκαμψης του χωριού.
Γιατί άραγε, νομίζουν ότι θα μειωθεί η κατανάλωση 5-10 καταστημάτων;
Αστείο και να το σκέφτεται κάποιος. Η κατανάλωσή τους θα αυξηθεί επειδή θα βελτιωθούν οι συνθήκες προσέγγισης, από ένα τοπικό κοινό του ίδιου του χωριού και άλλων γειτονικών , που με ασφάλεια και άνεση θα μπορούν να ψωνίζουν. Απλώς θα αλλάξει η ζωή στο χωριό, που τώρα είναι χωρισμένο στα δύο, προς το καλύτερο.
φωτογραφία: visitkavala.gr - Αrtware
