Την «Μαύρη Κωμωδία» του Πίτερ Σάφερ, σε μια ξεχωριστή μετάφραση, παρουσιάζει η θεατρική ομάδα του Πολιτιστικού Συλλόγου Ελευθερούπολης, Κορώνα-Γράμματα τις επόμενες ημέρες.
Θα ανεβούν 3 παραστάσεις, Παρασκευή 19, Σάββατο 20 και Κυριακή 21 Ιανουαρίου, με ώρα έναρξης 20:00, στο Αμφιθέατρο «Φρίξος Παπαχρηστίδης» στην Ελευθερούπολη. Περισσότερα για την υπόθεση μπορείτε να δείτε εδώ:
Ο Ευριπίδης Ταρασίδης, ο οποίος σκηνοθετεί τη νέα παραγωγή, λέει για το έργο:
Σ’ αυτή τη δεύτερη συνεργασία μας με τη θεατρική ομάδα Κορώνα-Γράμμα του Πολιτιστικού Συλλόγου Ελευθερούπολης, αποφασίσαμε να περάσουμε από τον κόσμο του μυστηρίου στο τρελό βασίλειο της φάρσας!
Επιλέξαμε το έργο του μεγάλου Βρετανού συγγραφέα, Πίτερ Σάφερ, Μαύρη Κωμωδία. Η συνθήκη ήταν εκείνη που μας εντυπωσίασε. Οι ηθοποιοί πρέπει να κινούνται σαν να βρίσκονται στο απόλυτο σκοτάδι.
Το γεγονός αυτό είναι από μόνο του άκρως εντυπωσιακό για δύο λόγους. Πρώτον γιατί είναι μία εξαιρετική άσκηση για τους ερασιτέχνες ηθοποιούς (κίνηση σαν να βρίσκονται στο σκοτάδι, το να πρέπει να πείσουν πως δεν βλέπουν, ενώ βλέπουν, το να πετύχουν τον άριστο συγχρονισμό κτλ.). Δεύτερο, και σημαντικότερο, γιατί το έργο καταφέρνει πανέξυπνα και απλά να διαπραγματευτεί τις έννοιες της ταυτότητας, της ειλικρίνειας και τελικώς της αυτοκριτικής. Στο απόλυτο σκοτάδι, η παραμικρή χειρονομία του χαρακτήρα προδίδει τις προθέσεις του.
Αυτό το δεύτερο στοιχείο είναι που με γοήτευσε περισσότερο. Οι άνθρωποι που εργάζονται στα ΜΜΕ θα γνωρίζουν τη διαφορά της παρουσίασης ενός ραδιοφωνικού από ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα. Στο πρώτο δεν σε ενδιαφέρει τι θα φοράς, πως θα σταθείς, αν θα πίνεις καφέ και το κυριότερο, μπορείς να δείξεις τη δυσφορία σου ή την επευφημία σου σε όσα λέει ο καλεσμένος σου χωρίς κανείς να σε δει.
Στην τηλεόραση δεν μπορείς. Η κάμερα, το φως, ο ήχος μπορούν να σε προδώσουν. Κάτω από τα φώτα, οι άνθρωποι πρέπει να είναι καθωσπρέπει, να είναι χαμογελαστοί, ευγενικοί, ψεύτικοι. Στο σκοτάδι, μπορούν να είναι ο πραγματικός τους εαυτός. Το αψεγάδιαστο προφίλ που προσπαθούν όλοι να χτίσουν (ειδικά την εποχή των social media) είναι διάτρητο όταν-νομίζεις-πως κανείς δεν σε βλέπει. Εκεί είσαι αληθινός.
Η λογική της φάρσας δεν είναι άγνωστη στις θεατρικές ερασιτεχνικές ομάδες. Προτιμάται από πολλές από αυτές, μερικές φορές υποτιμώντας την εγγενή δυσκολία της κωμωδίας. Αυτή η παραδοχή της δυσκολίας, οδήγησε την ομάδα να μελετήσει σε βάθος το κείμενο, το οποίο μεταφράστηκε ειδικά για την παράσταση από τον Αλέξανδρο Τσουρή. Το όριο μεταξύ της φάρσας και της γελοιοποίησης είναι λεπτό. Η πρόκληση γέλιου στον θεατή πρέπει να γίνει ενορχηστρωμένα, συνειδητά, χωρίς εκβιασμούς και τερτίπια.
Ρίξαμε το βάρος στην πλοκή, χωρίς φυσικά να υποτιμούμε τον λόγο αυτό καθεαυτό. Σταθήκαμε στην εναλλαγή των καταστάσεων, τονίσαμε τα νέα στοιχεία στη δράση, επιμείναμε στις «εισόδους» των νέων προσώπων.
Μετά την πρώτη μας κοινή δουλειά, την «Παγίδα», συμφωνήσαμε πως πρέπει να συνεχίσουμε να δομούμε -στο μέτρο του δυνατού- στέρεους και ειλικρινείς χαρακτήρες. Σ’ αυτό μας βοήθησε το ίδιο το κείμενο που αποκαλύπτει μαεστρικά την αθέατη πλευρά του χαρακτήρα μας.
Τελικά, φτάσαμε να βάλουμε ένα ακόμα μεγάλο στοίχημα. Να αναμετρηθούμε με ένα δημοφιλές είδος, να αξιοποιήσουμε ένα κείμενο που δοκιμάστηκε και να δουλέψουμε- όσο το δυνατό περισσότερο -με επαγγελματικό τρόπο, έχοντας όμως πάντα κατά νου, ότι κάνουμε το πιο αγνό απ’ όλα τα «θέατρα»: το ερασιτεχνικό. Τα υπόλοιπα επί σκηνής.
