γράφει ο
Αποστόλης Μπαμπατζίκος
Μπορεί για τους περισσότερους το μπάσκετ να θεωρείται το εθνικό άθλημα της Ελλάδας, και δικαίως πολλές φορές, όμως η αλήθεια είναι πως το water polo έχει μία τόσο σπουδαία και διαχρονική πορεία σε συλλογικό αλλά κυρίως σε εθνικό επίπεδο, που είναι το άθλημα που μας έχει δώσει τις περισσότερες χαρές.
Το μόνο άθλημα που και οι άνδρες και οι γυναίκες μπορούμε να πούμε πως απο τις δέκα διοργανώσεις που θα πάνε στις εννιά θα είναι στην πρώτη οκτάδα (τουλάχιστον) σε Ευρωπαϊκά και Παγκόσμια πρωταθλήματα. Το μόνο ομαδικό άθλημα που έχει δώσει Ολυμπιακά μετάλλια και χρυσό σε Παγκόσμιο πρωτάθλημα.
Η Εθνική ανδρών μετά το ασημένιο στους Ολυμπιακούς αγώνες του Τόκιο το 2021, έφερε ένα χάλκινο και ένα ασημένιο στα επόμενα Παγκόσμια πρωταθλήματα. Δυστυχώς στο τελευταίο Παγκόσμιο χάθηκε στα πέναλτι το χρυσό. Στο φετινό Ευρωπαϊκό ήρθε ο αποκλεισμός στους 8.
Οι γυναίκες κατέκτησαν το ασημένιο στο Ευρωπαϊκό του 2022, ενώ είχαν τις μεγάλες επιτυχίες με το χρυσό στο Παγκόσμιο του 2011 και τρία ακόμη ασημένια σε ευρωπαϊκά (2010, 2012, 2018) και φυσικά το ασημένιο στους Ολυμπιακούς της Αθήνας το 2004.
Αυτά είναι κάποια από τα μετάλλια, όχι όλα, όμως το βασικό είναι πως μέσα στις μεγάλες χαρές και επιτυχίες υπήρχε τα τελευταία 16 χρόνια μία μεγάλη αδικία.
Η Εθνική γυναικών μετά το Πεκίνο και το 2008 δεν συμμετείχε ποτέ ξανά σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτό συνέβαινε κυρίως λόγω των ανόητων πολλές φορές κανονισμών (πχ το 2011 δεν εξασφάλισε εισιτήριο ενώ πήρε το Παγκόσμιο πρωτάθλημα και έχασε στο Προολυμπιακό) και επειδή οι ομάδες που πάνε Ολυμπιάδα είναι πολύ λίγες. Στις γυναίκες παλαιότερα έπαιζαν μόνο 8 ομάδες στους Ολυμπιακούς (τώρα παίζουν 10), κάτι που είναι άδικο σε σχέση με τις 12 ομάδες των ανδρών ή τις 12 άλλων αθλημάτων όπως το μπάσκετ.
Μέσα λοιπόν από αδικίες, ατυχίες και λάθη σε κρίσιμα ματς σε Προολυμπιακά τουρνουά, η Εθνική γυναικών που έχει δώσει τόσα πολλά στον ελληνικό αθλητισμό, δεν συμμετείχε σε Ολυμπιακούς για 16 χρόνια.
Όλοι οι προπονητές και όλες οι γενιές αθλητριών είχαν από πάνω τους ένα φάντασμα, ένα βάρος, είχαν πολλές επιτυχίες αλλά δεν μπορούσαν να διεκδικήσουν το πιο μεγάλο όνειρο.
Όλα όμως άλλαξαν στις 13 Ιανουαρίου του 2024. Η Εθνική νίκησε την Ιταλία στον μικρό τελικό του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος και πήρε εκτός από το χάλκινο μετάλλιο και την μεγάλη πρόκριση για την Ολυμπιάδα.
Τα κορίτσια ξέσπασαν κυρίως για αυτή την πρόκριση, για το όνειρο να βρεθούν στο μεγαλύτερο γεγονός του αθλητισμού.
Έκλαψαν για αυτές και για τις προηγούμενες που δεν τα κατάφεραν. Για τον πόνο των χαμένων Προολυμπιακών. Για τις κακουχίες και δυσκολίες του ελληνικού πόλο (πχ η Παγκόσμια πρωταθλήτρια Ελλάδα του 2011, έκανε προετοιμασία σε πισίνα χωρίς θέρμανση το 2012).
Χωρίς βοήθεια, χωρίς τη στήριξη που θα έπρεπε να έχουν και που έχουν οι αντίπαλοι τους, οι Ελληνίδες αθλήτριες δεν σταμάτησαν ποτέ να παλεύουν και έφεραν ξανά την Ελλάδα στους Ολυμπιακούς.
Η εμβληματική Αλεξάνδρα Ασημάκη μετά τη γέννηση του παιδιού της και μετά από τραυματισμούς, επέστρεψε στην ενεργό δράση, επέστρεψε στην Εθνική και με τη μεγάλη καρδιά της έδειξε το δρόμο στα νεότερα κορίτσια και όλες μαζί ολοκλήρωσαν την Οδύσσεια τους στο Αϊντχόφεν της Ολλανδίας με ανακούφιση, αίσθημα δικαίωσης και κλάμα ευτυχίας.
Ο πόνος όλων αυτών των ετών έφερε μεγαλύτερη χαρά τώρα. Η χαρά μας είναι για αυτές, γιατί το αξίζουν και γιατί παλεύουν μέσα σε αντίξοες συνθήκες σε σχέση με τις αθλήτριες των άλλων χωρών που πρωταγωνιστούν.
Μπράβο σε όλο το προπονητικό τιμ και όλα τα τιμ που διαχρονικά έφερναν την ομάδα αυτή ψηλά και φυσικά μπράβο στις πρωταγωνίστριες που συνεχίζουν τη μεγάλη παράδοση που έχει αυτή ομάδα. Είναι βαρύ αυτό το σκουφάκι αλλά άνδρες και γυναίκες το σηκώνουν με περηφάνια και οι δύο ομάδες μας θα είναι στο Παρίσι το καλοκαίρι του 2024.
Μακρύς ο δρόμος για την Ιθάκη γεμάτος με πολύ πόνο, αλλά αξίζει να τον ταξιδέψεις...
