γράφει ο

Βύρων Δημητριάδης

 

Όχι, δεν μπορεί κανείς να τους κατηγορήσει ότι επέδειξαν έλλειψη ενσυναίσθησης.

 

Ούτε μπορεί κανείς να τους χαρακτηρίσει αναίσθητους ή ακόμη και απάνθρωπους επειδή δεν έλαβαν σοβαρά υπόψη τους τις παράπλευρες απώλειες -τους θανάτους δηλαδή που προκάλεσε η νεοφιλελεύθερη πολιτική του Κούλη του Μητσοτάκη, του πρωθυπουργού της Ελλάδας.

 

Το γιατί, ας πούμε, όλοι αυτοί που ψήφισαν τον Κ. Αχ. Καραμανλή, του οποίου η ευθύνη για τον θάνατο των 57 ανθρώπων είναι κάτι παραπάνω από εξακριβωμένη, ασφαλώς και δεν εξηγείται με την υπόθεση ότι όλοι αυτοί οι ψηφοφόροι είπανε, κάποια στιγμή, καλά τους έκανε για κάποιο λόγο.

 

Κατ' αναλογία, σε γενικότερο επίπεδο, ούτε οι ψηφοφόροι του Κούλη του Μητσοτάκη τον ψήφισαν γιατί είπανε, ας πούμε, ότι οι 37.000 νεκροί από τον Covid-19 (και τα χάλια του ΕΣΥ) έπρεπε, ντε και καλά, να εξοντωθούν επειδή για κάποιο λόγο αποδείχτηκαν εχθροί.

 

Πώς να το κάνουμε δηλαδή. Δεν μπορεί κανείς να υποστηρίξει βάσιμα πως κοντά 2,5 εκατομμύρια ψηφοφόροι της ΝΔ του Κούλη του Μητσοτάκη είναι εχθρικά προσανατολισμένοι ενάντια στα θύματα της πολιτικής του νεοφιλελευθερισμού και της οικονομίας της αγοράς που εφάρμοσε πάνω στις πλάτες του λαού μας ο Αρχηγός -και ζήτω του, που αποφασίζει περιχαρακώνοντας και στοχοποιώντας τον εσωτερικό εχθρό του συστήματός του.

 

Ποτέ κανείς δεν είδε κάποιον από αυτούς τους ψηφοφόρους να δείχνει με το δάχτυλο έναν, και μόνο έναν, από τους 37.000 -και βάλε εάν προστεθούν τόσο τα θύματα των εργατικών ατυχημάτων τα τελευταία 4 χρόνια που αυξήθηκαν όσο και τους πνιγμένους στο Αιγαίο- και να λέει: “σταύρωσον αυτόν” ή, έστω, να γυρίζει τον αντίχειρα προς τα κάτω λες και βρίσκεται σε Ρωμαϊκή Αρένα και ακούει από κάτω τα θύματα να φωνάζουν: “Ave Kuli morituri te salutant”!

 

Νομίζω πως κλείνει εδώ το ζήτημα υπογραμμίζοντας πως ούτε τα μέλη του “Επιτελικού Κράτους” και της κυβέρνησης, ούτε οι βουλευτές και τα στελέχη του κράτους και του παρακράτους προσάπτουν κάποια κατηγορία στα θύματα.

 

Εκτός, βέβαια, και αν είναι κάποιου είδους κατηγορία η προσταγή: “ας πρόσεχαν”!!! Και μετά τα “θεός σχωρέστους” και τα “ζωή σε λόγου μας” για να περιορίσουν το κενό που δημιουργείται, ρίχνουν κι ένα: “τι να κάνουμε; Αυτά συμβαίνουν”!!!

 

Με λίγη προσοχή εδώ ακριβώς μπορούμε να αντιληφθούμε να συμβαίνουν κάποιες αξιόλογες διεργασίες. Εάν συσχετίσει κανείς το “ας πρόσεχαν” με το “αυτά συμβαίνουν”, με την καλοπροαίρετη διάθεση να τα δεχτεί, θα διαπιστώσει ότι εμφανίζεται ένα δικό του ολόγραμμα που βγαίνει μέσα από τον εαυτό του.

 

Ποιος νομίζετε πως ξεπηδά από μέσα μας ωσαν το τζίνι από το λιχνάρι του Αλαντίν; Ο homo oeconomicus του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος είναι που προσπαθεί να πάρει τη θέση του homo politicus της δημοκρατικής Πολιτείας.

 

Ο homo oeconomicus, λοιπόν, η ζωή του οποίου βρίσκεται υπό την απόλυτη ευθύνη του ιδίου, πέθανε από covid-19 σε μία “τύπου” ΜΕΘ σ' ένα από τα περιφερειακά νοσοκομεία του ΕΣΥ που θα κλείσει ο Κούλης, ως πρωθυπουργός, σύντομα -όπως έχει υποσχεθεί- ή και εκτός ΜΕΘ μια και δεν φρόντισε, όσο ζούσε, να αποκτήσει οικονομική και προσωπική επιφάνεια τέτοιου μεγέθους που θα δικαιούνταν ΜΕΘ πλήρως εξοπλισμένη και επανδρωμένη σαν αυτές που υπήρχαν καβάντζα γι' αυτό τον σκοπό σε κάποια νοσοκομεία και πανεπιστημιακές κλινικές καθ' όλη τη διάρκεια της επιδημίας.

 

Ας πρόσεχαν, λοιπόν. Ας πρόσεχε και ο φοιτητής, η φοιτήτρια, οι γονείς των οποίων δεν τους αγόρασαν θέσεις στα καλά πανεπιστήμια του εξωτερικού εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα τις μετακινήσεις τους με αναγνωρισμένες αεροπορικές εταιρείες που δεν μειώνουν τα εισιτήρια αυξάνοντας ταυτόχρονα τα κέρδη στο πλαίσιο του υγιούς ανταγωνισμού της αγοράς.

 

Και οι εργαζόμενοι σιδηροδρομικοί “ας πρόσεχαν” -ιδιαίτερα οι συνδικαλιστές που αντί να εργάζονται στέλνουν εξώδικα προειδοποιώντας για την υποβάθμιση των σιδηροδρόμων της Ελλάδας.

 

Και στον νεοφιλελευθερισμό -διδάσκει ο Μισέλ Φουκώ- θα βρούμε μια θεωρία του homo oeconomicus, μόνο που εδώ ο homo oeconomicus δεν είναι καθόλου ένας εταίρος της ανταλλαγής (του φιλελευθερισμού).

 

Ο homo oeconomicus είναι ένας επιχειρηματίας, και μάλιστα ένας επιχειρηματίας του εαυτού του. Πράγμα που είναι τόσο αληθινό, ώστε πρακτικά αυτό θα είναι το διακύβευμα όλων των αναλύσεων που κάνουν οι νεοφιλελεύθεροι, δηλαδή ανά πάσα στιγμή θα αντικαθιστούν τον homo oeconomicus εταίρο

της οικονομικής ανταλλαγής με έναν homo oeconomicus επιχειρηματία του εαυτού του, όπου ο εαυτός του είναι το ίδιο του το κεφάλαιο, όπου είναι παραγωγός για τον ίδιο τον εαυτό του, όπου είναι για τον εαυτό του η πηγή των εισοδημάτων του...

 

...Επομένως, φτάνουμε στην ιδέα ότι ο μισθός δεν είναι τίποτε άλλο από την αμοιβή, τίποτε άλλο από το εισόδημα που σχετίζεται με ένα ορισμένο κεφάλαιο, κεφάλαιο που θα ονομάσουμε ανθρώπινο κεφάλαιο, στον βαθμό που η επιτηδειότητα-μηχανή της οποίας αποτελεί εισόδημα δεν μπορεί να αποσυνδεθεί από το άτομο που είναι ο φορέας της.

 

Από τι συντίθεται, λοιπόν, αυτό το ανθρώπινο κεφάλαιο;

Λοιπόν, συντίθεται, λένε, από στοιχεία που είναι έμφυτα και από άλλα που είναι επίκτητα. 

 

Τα έμφυτα και τα επίκτητα καλλιεργούνται σαν σε θερμοκήπιο για να παράξουν εκείνες τις “κοινωνίες” που δεν είναι σχέσεις μεταξύ ατόμων-πολιτών.

 

Η ιστορική γνώση από το εγγύς και το απώτερο παρελθόν δείχνει ότι το μέλλον που περιγράφουν τα κείμενα και οι ομιλίες του Χάγιεκ, του Σουμπέτερ, του Φρίντμαν, της Θάτσερ, ακόμα και του Μπαστιά και του Μίζες, είναι εντελώς διαφορετικό από εκείνο που περιγράφουν οι κεϊνσιανοί και οι μαρξιστές οικονομολόγοι και φιλόσοφοι...

 

Σε μια ιδεατή κοινωνία οι εκλογές θα έπρεπε να βασίζονται στην... σύγκριση. Δηλαδή οι άνθρωποι να συγκρίνουν προβλήματα και λύσεις και να επιλέγουν με βάση τις προσδοκίες τους για το παρόν τους και το μέλλον των παιδιών τους.

 

Αν το εκλογικό αποτέλεσμα της Κυριακής (21/5/23) αντανακλούσε το αποτέλεσμα της αξιολόγησης με αυτά τα κριτήρια, τότε το εύλογο συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι η πλειοψηφία επέλεξε τις λύσεις που περιγράφονται σχεδόν αυτούσιες στο θρυλικό βιβλίο “The Constitution of Liberty” του Φρ. Χάγιεκ που εκδόθηκε το 1960 από το Πανεπιστήμιο του Σικάγου.

 

Τις ίδιες λύσεις που πρότεινε η Θάτσερ, όταν στη διάρκεια μιας συνεδρίασης πέταξε το ευαγγέλιο του Χάγιεκ στο τραπέζι λέγοντας “Σε αυτό πιστεύουμε!”. Ευτυχώς -γράφει ο Γιάννης Σιώτος στην “ΕφΣυν” 24/5- για το μέλλον του τόπου οι περισσότεροι από τους 2.300.000 ανθρώπους που επέλεξαν τη ΝΔ αγνοούν τόσο την ύπαρξη του Χάγιεκ όσο και τις απόψεις του που επιβάλλουν τη δικαιοσύνη του ισχυρού...

 

Θα πρόσθετα ακόμη ένα, “ευτυχώς”, γιατί όλο και περισσότεροι πολίτες αναγνωρίζουν τον νεοναζισμό όπως, για παράδειγμα, ο Στέργιος που μαζί με τον Γιάννη κατέβασαν στο Καρναβάλι της Παναγίας στη Θάσο άρμα με την επιγραφή: “ARBEIT MACHT FREI” (Η εργασία απελευθερώνει) -σύνθημα που υπάρχει στην πύλη του Άουσβιτς που σήμερα οι φίλοι μας αντικατέστησαν με “ΤΡΑΠΕΖΕΣ” και “ΧΡΕΗ” (δες: “Κατώτερα Θηλαστικά” στη θασιακή 18/4).

 

Βέβαια, αυτός που απελευθερώνεται μέσω της εργασίας δεν είναι άλλος από τον homo oeconomicus -ίσως και ο homo ergatus ergatus των οποίων τα παιδιά -όπως οραματίζεται το Ιερατείο του Περισσού- θα γεννιούνται με κάλους σε δάχτυλα και παλάμες.

 

Ο homo politicus, όμως, απελευθερώνεται από την εργασία, τη μισθωτή εργασία -”μισθοδουλεία” τη λέει ο Μαρξ- σε μια κοινωνία ανθρώπων.