γράφει ο
Βύρων Δημητριάδης
Εάν ο πόλεμος είναι πράγματι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα, εκ των πραγμάτων, και η πολιτική, με τη σειρά της, θα πρέπει να είναι η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα.
Τη δυναμική ενός “πολιτικού πολέμου” περιγράφει ο μεγάλος διανοητής Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας Καρλ Πολάνυι υποστηρίζοντας ότι ο πόλεμος που διεξάγεται από το τέλος του φιλελευθερισμού έως και σήμερα είναι ανειρήνευτος και είναι μεταξύ του Καπιταλισμού και της Δημοκρατίας - μεταξύ, δηλαδή, της Οικονομίας της Αγοράς που θέλει τον άνθρωπο homo economicus: διαχειριστή του εαυτού του ως το δικό του Κεφάλαιο, και της Δημοκρατίας των πολιτών.
Η κριτική του Πολάνυι -γράφει η Καθηγήτρια Πολιτικής Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου, Μαρία Μαρκαντωνάτου που μετέφρασε, επιμελήθηκε επιστημονικά κι έγραψε την Εισαγωγή στη συλλογή κειμένων του Πολάνυι σ' έναν τόμο με τίτλο: “Ο Φασιστικός Ιός”-2021, ήταν σαφής: “...Οι φιλελεύθεροι της Σχολής Λούντβιχ φον Μίζες (και Φρίντριχ Χάγιεκ) ανέχονται τον φασισμό ως προστάτη των φιλελεύθερων οικονομικών.
Είναι κοινή πεποίθηση “παρεμβατικών” και “φιλελεύθερων” φασιστών ότι η δημοκρατία οδηγεί στον
σοσιαλισμό...”.
Την καπιταλιστική προοπτική του φασισμού ο Πολάνυι ανίχνευσε και στον ίδιο τον φασιστικό λόγο.
Στεκόταν ιδιαίτερα σε μια συγκεκριμένη ομιλία του Χίτλερ, αυτή στη Λέσχη Βιομηχάνων στο Ντίσελντορφ το 1932.
Εκεί ο αρχηγός των ναζί συμβούλευε τους βιομήχανους πώς να δικαιολογήσουν αποτελεσματικά την “έννοια της ατομικής ιδιοκτησίας” και έλεγε ότι, σε περιόδους αναταραχών, η ιδιοκτησία “...όφειλε να αντλεί την ηθική της δικαιολόγηση από τη βεβαιότητα ότι αποτελεί αναγκαιότητα που υπαγορεύει η φύση...” ότι “...από οικονομική άποψη, οι άνθρωποι δεν είναι όλοι εξίσου σημαντικοί...” ζητώντας να επεκταθεί η ίδια “αρχή” στην πολιτική και δικαιολογώντας έτσι την Führerprinzip μαζί με το αδύνατο του οικονομικού εξισωτισμού.
Η οικονομική ανισότητα ήταν φυσική και δεν είχε νόημα “...να εφαρμόζεται μόνο... στη σφαίρα της οικονομίας αλλά όχι στη σφαίρα της πολιτικής...” διατράνωνε ο Χίτλερ ο οποίος κατέληγε ως εξής: “...Αν η οικονομική σφαίρα προβάλλει ότι δεν χρειάζονται συγκεκριμένες ικανότητες στο πολιτικό πεδίο αλλά ότι εκεί βασιλεύει η απόλυτη ομοιομορφία..., τότε μια μέρα αυτή η ίδια θεωρία θα μεταφερθεί από την πολιτική στην οικονομία.
Αλλά η πολιτική δημοκρατία είναι ανάλογη με τον κομμουνισμό στον οικονομικό τομέα. Σήμερα βρισκόμαστε σε μια εποχή που αυτές οι δύο βασικές αρχές συγκρούονται μεταξύ τους σε κάθε
μέτωπο...”.
Η ερμηνεία του Χίτλερ ότι “...οι δύο βασικές αρχές συγκρούονται μεταξύ τους σε κάθε μέτωπο...” συναντάται σχεδόν σε όλα τα περί φασισμού κείμενα του Πολάνυι.
Αλλά, αν στη σύγκρουση αυτή, το χιτλερικό πρόγραμμα ήταν η κατάργηση της δημοκρατίας υπέρ του καπιταλισμού, η κατεύθυνση του Πολάνυι ήταν ακριβώς αντίθετη: δημοκρατία και καπιταλισμός αποτελούν δύο ασύμβατα και αλληλοαποκλειόμενα συστήματα, και μακροπρόθεσμα είναι δυνατή η επικράτηση μόνο του ενός εκ των δύο.
Ο καπιταλισμός (οικονομική σφαίρα) βασίζεται στον μηχανισμό της αυτορρύθμισης και απαιτεί τη μη παρέμβαση του κράτους.
Η δημοκρατία (πολιτική σφαίρα) με τον κοινοβουλευτισμό προϋποθέτει και συνεπάγεται διαρκείς πολιτικές παρεμβάσεις.
Οι παρεμβάσεις καθίστανται απαραίτητες στον καπιταλισμό, επειδή αυτός, με τις διαδικασίες εμπορευματοποίησης και επέκτασης σε πεδία που προηγουμένως εξέφευγαν της αγοράς (π.χ υγεία, παιδεία, μεταφορές, κ.α) αποεμπεδώνει με βία προγενέστερα μοτίβα σχέσεων και απειλεί τον κοινωνικό ιστό.
Μετά την περίοδο της επίπλαστης ισορροπίας (φιλελευθερισμός) και το πέρασμα στον νεοφιλελευθερισμό η λύση της κρίσης που διασώζει τη δημοκρατία είναι ο σοσιαλισμός και η λύση της κρίσης που διασώζει τον καπιταλισμό είναι ο φασισμός (νεοναζισμός).
Στην τοποθέτηση του Χίτλερ περί “φυσικής αναγκαιότητας” αναγνωρίζει κανείς τη διακηρυγμένη θέση του Κούλη (9/2017) ως Αρχηγού της ΝΔ σε ρόλο “σοβαρής Χ.Α”, ότι: “...Δεν τρέφω αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες. Κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση...”!!!
Ομοιότητες εκτός από την σκέψη συναντήσαμε δυστυχώς και στη δράση ιδιαίτερα με την εφαρμογή πάνω στις ζωές μας της διαδικασίας “...εμπορευματοποίησης...” της υγείας που προηγουμένως εξέφευγε της αγοράς κατά τη διάρκεια μάλιστα της πανδημίας του covid-19 και είχε ως αποτέλεσμα δεκάδες χιλιάδες ανθρώπινες ζωές που καταγράφηκαν λες σαν παράπλευρες απώλειες ενός πολιτικού πολέμου.
Ας πάρουμε την εμπειρία αυτή από την αρχή: το 2022 έκλεισε για τη χώρα μας με 34.779 θανάτους covid από την αρχή της πανδημίας σύμφωνα με τα στοιχεία του ΕΟΔΥ -οι μισοί περίπου εκτός ΜΕΘ.
Δεν ήταν όμως μόνο οι ασθενείς με κορωνοϊό που επλήγησαν μέσα στην πανδημία.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ), το διάστημα 2020-2022 καταγράφηκαν 49.160 επιπλέον θάνατοι σε σχέση με τον μέσο όρο της περιόδου 2016-2019.
Αν αφαιρέσουμε τα θύματα του κορωνοϊού μας μένουν ακόμα 14.381 παραπάνω non-covid θάνατοι!
Δυστυχώς, το παραπάνω τραγικό στοιχείο έρχεται σαν φυσικό επακόλουθο. Αλησμόνητο έχει μείνει το γεγονός ότι με εντολή της κυβέρνησης Μητσοτάκη -του φυρερίσκου- την άνοιξη του 2021 έκλεισαν τα χειρουργεία στα νοσοκομεία με αποτέλεσμα -εκτός από τους ασθενείς covid- να έχουμε αυτές τις συνέπειες και στη λοιπή νοσηρότητα.
Το γεγονός, ακόμη, ότι οι κλινικάρχες του ιδιωτικού τομέα της υγείας δεν θέλησαν να βοηθήσουν τη δημόσια υγεία, και το γεγονός, επίσης, ότι ο φυρερίσκος της “σοβαρής Χ.Α” δεν τους πίεσε καθόλου -ίσα, ίσα που τους χαρτζηλίκωσε με δημόσιο χρήμα ώστε να μην υποκύψουν σε τυχόν ηθικά διλήμματα
και χαλάσουν την πιάτσα-, είχε ως αποτέλεσμα τους 14.381 επιπλέον non covid θανάτους.
Και δεν είναι μόνο αυτές οι παράπλευρες απώλειες και τα ρεκόρ θανατοπολιτικής έως το τέλος του 2022.
Σύμφωνα με ανακοίνωση της Eurostat στις 18/4/23 η Ελλάδα είναι πρώτη τον Φεβρουάριο στην υπερβάλλουσα θνησιμότητα (επιπλέον θάνατοι σε σχέση με το αναμενόμενο) με αύξηση 12,3%, ενώ η Ε.Ε έχει επιστρέψει σε επίπεδα προ πανδημίας, με μείωση κατά 2,3%.
Ήταν η πρώτη φορά από τον Φεβρουάριο του 2020 που η Ευρώπη ως σύνολο κατέγραψε μείωση της θνησιμότητας.
Δηλαδή, πριν από δύο μήνες η Ελλάδα είχε υπερδεκαπλάσια θνητότητα από τη μέση ευρωπαϊκή.
Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ (ΕφΣυν 19/4) και το Κέντρο Έρευνας και Εκπαίδευσης στην Πολιτική Υγείας, ΚΕΠΥ (ΑΥΓΗ 20/4) η αυξημένη θνητότητα συνδέεται ευθέως με τις ελλείψεις προσωπικού στο σύστημα Υγείας αλλά και έλλειψη ενίσχυσης του δημόσιου συστήματος υγείας από την κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Μόνο στο πόρισμα του ΚΕΠΥ τα στοιχεία δείχνουν ότι την περίοδο της οικονομικής κρίσης χάθηκαν περίπου 19.000 θέσεις εργασίας -20.000 κατά τον ΟΟΣΑ.
Μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα δεκάδων χιλιάδων νεκρών -που συνεχώς αυξάνονται- έρχεται να επιβεβαιώσει την ύπαρξη του πολιτικού πολέμου που διεξάγουν οι Οικονομικοί δολοφόνοι του νεοφιλελευθερισμού, δηλαδή της Οικονομίας της Αγοράς, δηλαδή του νεοναζισμού ενάντια στην κοινοβουλευτική δημοκρατία και τους πολίτες που προσπαθούν να την υπηρετήσουν αυτοθεσμιζόμενοι.
