γράφει ο
Βύρων Δημητριάδης
“...Ένα πράγμα μπορώ να εγγυηθώ: θα μάθουμε τα αίτια αυτής της τραγωδίας και θα κάνουμε ό, τι περνάει από το χέρι μας να μην ξανασυμβεί ποτέ κάτι τέτοιο...” μας είπε ο Κούλης, ως Πρωθυπουργός, τη Τετάρτη 1/3 από τον τόπο του εγκλήματος.
“...Αυτοί μιλάνε για κέρδη και ζημίες κι εμείς μιλάμε για ανθρώπινες ζωές...” του απαντήσαμε εμείς ως κοινωνία των Ελλήνων ακυρώνοντας με έναν απόλυτο τρόπο όχι μόνο αυτά που είπε αλλά και αυτά που έχει στο μυαλό του.
“...Δεν μπορούμε να ανεχόμαστε άλλο επιχειρήσεις που στο όνομα της εξυπηρέτησης κάποιου αφηρημένου δημόσιου συμφέροντος επιβαρύνουν τον Έλληνα φορολογούμενο με δισεκατομμύρια ευρώ παρέχοντας υπηρεσίες στην καλύτερη περίπτωση κάτω του μετρίου.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιων δημόσιων υπηρεσιών αποτελεί ο ΟΣΕ...” υποστήριζε ο Κούλης τον Δεκέμβρη του 2007 ως απλός βουλευτής της ΝΔ ανεβάζοντας τους τόνους υπέρ της άμεσης ιδιωτικοποίησης των σιδηροδρόμων μέσα στη Βουλή.
Την περίοδο 2010-2020 εφαρμόστηκαν στη χώρα σκληρές νεοφιλελεύθερες πολιτικές με πρόσχημα το δημόσιο χρέος και τις υποχρεώσεις της Ελλάδας έναντι της Ε.Ε.
Ο σιδηρόδρομος ήταν από τους πρώτους οργανισμούς κοινής ωφέλειας που στοχοποιήθηκε βάναυσα και βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα.
Έπρεπε να ιδιωτικοποιηθεί. Έκτοτε έγινε συστηματική προσπάθεια από τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ με επικοινωνιακό βομβαρδισμό να δυσφημιστεί και να απαξιωθεί ο σιδηρόδρομος και να πειστεί η κοινή γνώμη ότι από τη λειτουργία του, ο Έλληνας φορολογούμενος υφίσταται ζημία.
Ακολούθησε κατάργηση γραμμών, μείωση δρομολογίων, μείωση υπηρεσιακών μονάδων, μείωση του προσωπικού, υποβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών και αδικαιολόγητη αύξηση των εισιτηρίων (Ν. 3891/2010).
Δικαιώματα και κατακτήσεις ενός αιώνα ανατράπηκαν και χιλιάδες σιδηροδρομικοί βρέθηκαν άνεργοι, ανασφάλιστοι, χωρίς συνταξιοδοτικά δικαιώματα μεταταγμένοι, σε εφεδρεία και διαθεσιμότητα.
Προς διευκόλυνση της πώλησης, ο ΟΣΕ κατακερματίστηκε σε πέντε μικρότερες εταιρείες και οι πιο αποδοτικές (ΤΡΑΙΝΟΣΕ, ΕΕΣΣΤΥ) υπήχθησαν στο ΤΑΙΠΕΔ προς πώληση.
Προς το τέλος του 2014 έγινε προσπάθεια να προωθηθεί νομοσχέδιο για τον “ξαφνικό θάνατο” της μητρικής εταιρείας, ώστε να διευκολυνθεί η παράδοση του συνόλου των σιδηροδρόμων στα ιδιωτικά συμφέροντα εις βάρος της ελληνικής κοινωνίας και των σιδηροδρομικών.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ το 2015 σταμάτησε τα σενάρια για την πλήρη ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ, δεν απέτρεψε όμως τις ιδιωτικοποιήσεις ΤΡΑΙΝΟΣΕ, ΕΕΣΣΤΥ -Για περισσότερα στοιχεία δείτε το άρθρο του Γιάννη Αντωνιάδη, σιδηροδρομικού Πολιτικού Μηχανικού Μ. Eng π. Μέλους του ΔΣ της ΕΡΓΟΣΕ, π. Προέδρου της ΕΕΣΣΤΥ στην “ΕΠΟΧΗ” 4-5/3.
Ένα ελάχιστο μέρος από την ιστορία της ιδιωτικοποίησης του ΟΣΕ, απαραίτητο για να δειχτεί το πλαίσιο: μείωση των λειτουργικών εξόδων προς αύξηση των υπερκερδών όχι μόνο των εταιρειών αλλά και των κρατών.
Ακριβώς επειδή δεν μπορεί να εγγυηθεί τίποτε απ' όσα ψευδώς υπόσχεται, επανέρχεται με διάγγελμα: “...Μόλις επέστρεψα... Δεκάδες συμπολίτες μας, οι πιο πολλοί νέα παιδιά έχασαν εκεί τη ζωή τους...
Ο υπουργός Υποδομών και Μεταφορών, Κώστας Καραμανλής, αναλαμβάνοντας την αντικειμενική πολιτική ευθύνη, υπέβαλε αμέσως την παραίτησή του... Η στάση του τον τιμά καθώς όλα δείχνουν πως το δράμα οφείλεται δυστυχώς κυρίως σε τραγικό ανθρώπινο λάθος...”.
Στη συνέχεια αναφέρθηκε στον Γεραπετρίτη και στην επιτροπή εμπειρογνωμόνων που θα στήσει καθώς και στη Δικαιοσύνη που “θα κάνει τη δική της δουλειά” για να καταλήξει σ' ένα μεγαλοπρεπές “Σας το υπόσχομαι”.
Άπαντες στην αντιπολίτευση βάλθηκαν να τον κατασπαράξουν διότι πήγε να κρυφτεί φανερά πίσω από το “τραγικό ανθρώπινο λάθος” ενός συγκεκριμένου ανθρώπου: του Σταθμάρχη Λαρίσης.
Δεν χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια εώς ότου τον αναγκάσουν να επανέλθει με διορθωτική παρέμβαση στα μίντια -ας φανταστούμε τι θα γινότανε εάν επιχειρούσε ένα νέο διάγγελμα!- όπου μεταξύ άλλων υποστηρίζει:
“...Ως Πρωθυπουργός, οφείλω... μια μεγάλη ΣΥΓΓΝΩΜΗ (τα κεφαλαία γράμματα δικά του). Τόσο προσωπική, όσο και στο όνομα όλων όσοι κυβέρνησαν τη χώρα εδώ και χρόνια...
Δεν μπορούμε, δεν θέλουμε και δεν πρέπει να κρυφτούμε πίσω από το ανθρώπινο σφάλμα...”.
Η φαιδρότητα της πρωθυπουργικής “μεγάλης (με κεφαλαία μάλιστα) ΣΥΓΓΝΩΜΗΣ”, έχω την αίσθηση, συναγωνίζεται τη φαιδρότητα του κουρνιαχτού που σήκωσε η ιερή αγανάκτηση όσων αντέδρασαν στην προσπάθεια της αποκλειστικής επιβολής του “ανθρώπινου λάθους”... λες και θα μπορούσε να υπάρξει κάτι διαφορετικό από το να προστεθούν μερικοί άνθρωποι ακόμη.
Υπό αυτή την έννοια αναρωτιέμαι: εφόσον ο υπουργός ανέλαβε “την αντικειμενική” και όχι υποκειμενική “πολιτική ευθύνη”, γιατί άραγε να μην μπορεί και ο Σταθμάρχης να αναλάβει κι αυτός την αντικειμενική, και όχι υποκειμενική, ευθύνη των πράξεών του καθόσον γνωρίζουμε ότι εκείνο που μετρά σ' ένα δυστύχημα δεν είναι τόσο η ̈κρίσιμη αιτία” όσο οι “καθοριστικοί παράγοντες”.
“...Η Εθνική Επιτροπή Οδικής Ασφάλειας των ΗΠΑ (NHTSA) δημοσίευσε το 2005 μια έκθεση όπου αναφέρει “...Η κρίσιμη αιτία (critical reason), δηλαδή το τελευταίο περιστατικό στην αλυσίδα των γεγονότων που οδηγεί στο ατύχημα, οφείλεται κατά 94% στον οδηγό... Η κρίσιμη αιτία δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως ο καθοριστικός παράγοντας (cause) του ατυχήματος...”.
Η διαφορά ανάμεσα στην “κρίσιμη αιτία” και τους “καθοριστικούς παράγοντες” δεν είναι απλώς
σημειολογική και η σύγχυση των όρων δεν είναι διόλου τυχαία ή αθώα.
Η θεωρία ότι το 94% των ατυχημάτων οφείλεται σε “ανθρώπινο λάθος” επιτρέπει στην αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία να γλιτώνει διεσεκατομμύρια δολάρια αποφεύγοντας τεχνολογικές βελτιώσεις που θα αύξαναν την ασφάλεια των οχημάτων (και τα έξοδα των εταιρειών).
Την ίδια ώρα η πολιτεία, αντί να αναλάβει τις ευθύνες της για τη βελτίωση των υποδομών, μετατρέπεται σε τιμωρό των απρόσεκτων οδηγών -αντί για κράτος πρόνοιας, λειτουργεί σαν κράτος Λεβιάθαν…
Όταν κυβερνήσεις και εταιρείες αποδίδουν κάποιο ατύχημα σε “ανθρώπινο λάθος”, υπονοούν ότι έχουν δημιουργήσει απόλυτα ασφαλή συστήματα τα οποία καταστρέφονται από την ηλιθιότητα των χειριστών τους...”, γράφει ο Άρης Χατζηστεφάνου στο Infowar (“ΕφΣυν” 4-5/3), ενισχύοντας τις διαφορές μεταξύ υποκειμενικών και αντικειμενικών ευθυνών των ανθρώπων και όχι των πλανητών του ηλιακού μας συστήματος.
Όμως υπάρχει και κάτι άλλο με το διάγγελμά Του... που δεν έχει να κάνει με την αίσθηση του κενού που σου δημιουργεί μια κάκιστη υποκριτική ενός ατάλαντου ηθοποιού.
Το παγωμένο του βλέμμα και το ανέκφραστο πρόσωπο θα μπορούσαν να με κάνουν να πιστέψω κάποιον που θα υποστήριζε πως ο Κούλης είναι ένα εξελιγμένο ρομπότ -ένα θαύμα τεχνητής νοημοσύνης και κυβερνητικού οργανισμού.
Θα διαφωνούσα κάθετα εάν ήθελε να μου τον εντάξει στο επίπεδο των ανθρωπόμορφων androids που είδαμε στο Blade Runner να αρχίζουν να αποκτούν συναισθήματα και έφεση προς την ελευθερία καθιστώντας έτσι το έργο της καταστροφής τους από τον Ρικ Ντεκάρντ (Χ. Φορντ)... απάνθρωπο -ιδιαίτερα όταν ερωτεύτηκε ένα ή μία από αυτά.
Η άρνησή μου καθόλου δεν θα σήμαινε πως δεν θα τον δεχόμουν ως ρομπότ. Μόνο που θα τον τοποθετούσα και θα τον αντιμετώπιζα, όπως τώρα, ως Terminator.
