γράφει ο
Βύρων Δημητριάδης
“...Ο Πάτσης συμβολίζει τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου από τις γαλάζιες ακρίδες...”, δήλωσε ο Αλέξης Τσίπρας επισημαίνοντας έτσι ότι η περίπτωση αυτή δεν είναι μεμονωμένο φαινόμενο.
“...Είναι ο Πάτσης, ο Μαραβέγιας, ο Κοντολέων της ΕΥΠ, η κ. Νικολάου που έπαιρνε απευθείας αναθέσεις, είναι τα 7,5 δισ ευρώ των απευθείας αναθέσεων, είναι ο Τάτσης της ΔΕΗ, ο οποίος διορίστηκε να παίρνει μισθό 360.000 τον χρόνο και να δίνει και μπόνους 16 εκατ ευρώ στον εαυτό του και στους συμβούλους του...
Έχουμε βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος που λειτουργούν ως τρωκτικά...
Είναι δυνατόν να μην έχουμε καμιά ρύθμιση και να μοιράζουμε τα σπίτια των ανθρώπων στους Πάτσηδες για να τα βγάζουν σε πλειστηριασμούς;...”, είπε και θυμήθηκα, γι' άλλη μια φορά (βλ “θασιακή” 5/7/22), την καταγγελία του Γιάνη Βαρουφάκη στο “Θεσσαλία TV” (31/3/20): “...Το πιο βασικό, και πραγματικά εδώ πρόκειται για εγκληματική ολιγωρία της κυβέρνησης, έχουν περάσει έναν νόμο, τον “ΗΡΑΚΛΗ”, τον Δεκέμβρη (2019) που δίνει το δικαίωμα στα ταμεία (funds) τα οποία αγοράζουν τα κόκκινα δάνεια του κοσμάκι από τις τράπεζες εάν τρεις συναπτούς μήνες δεν πάρουν τα χρήματα που τους χρωστάνε οι δανειολήπτες, να πάνε στον κ. Μητσοτάκη και στον κ. Σταϊκούρα και να ζητήσουν 12 δισ ευρώ (τώρα έγιναν 19 δισ) τα οποία το κράτος δεν έχει.
Ξέρετε πού θα τα βρει: θα πάει στην Τρόικα να τα δανειστεί για να τα δώσει στα ταμεία. Αν είναι δυνατόν!
Μια τέτοια εποχή να δανείζεται το Ελληνικό δημόσιο 12 δισ ευρώ αντί να τα ρίξει στο ΕΣΥ, αντί να βοηθήσει...
Θα τα πάρει από το ESM -μνημονιακό δάνειο- για να τα δώσει στα ταμεία της Delaware και του New Jersey, στα οποία βεβαίως έχει μετοχές ο κλειστός κύκλος της οικογένειας Μητσοτάκη!
Συγγνώμη που θα το πω, αλλά το λέω! Είναι βαρύ αλλά είναι αλήθεια όμως...”!!!
Καταγγελία που επανέλαβε και μέσα στη Βουλή και σχολίασαν εφημερίδες και ιστοσελίδες και, άρα, ο καθένας θα μπορούσε να αναρωτηθεί γιατί δεν ανέδειξε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Βέβαια, ο Βαρουφάκης δεν προσκόμισε στοιχεία εώς σήμερα αλλά, από την άλλη, δεν βγήκε κανείς να τον διαψεύσει.
Όμως το ζήτημά μας εδώ δεν είναι αυτό αλλά το τι ακριβώς εννοούσε ο Αλέξης με τη φράση “γαλάζιες ακρίδες”.
Μία από αυτές, ο Ανδρέας Πάτσης, δήλωσε: “...Υπήρξα συνεργάτης της Τράπεζας Πειραιώς (του Μιχάλη Σάλλα) για πολλά χρόνια.
Το 2010 η Τράπεζα αποφάσισε ένα κομμάτι αποσβεσθέντων δανείων, διαγραμμένων δανείων που δεν μπορούσε να εισπράξει παρά τις προσπάθειες που έκανε, να το πουλήσει.
Η Τράπεζα μου ζήτησε να φτιάξω μια εταιρεία για να αγοράσω δάνεια και χρέη από πιστωτικές κάρτες έναντι 4 εκατ ευρώ.
Τα χρήματα αυτά μου δόθηκαν ως δάνειο από την Τράπεζα Πειραιώς...”!!!
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του “Doc” 30/10: η συντριπτική πλειονότητα -των δανείων αξίας 62 εκατ ευρώ- αφορά ένα πολύ μικρό δανειακό υπόλοιπο που στις περισσότερες περιπτώσεις δεν ξεπερνά τις 3.000 ευρώ. Δηλαδή η εταιρεία του Πάτση αγόρασε “δάνεια του λαού”.
Δηλαδή δάνεια πολύ μικρής αξίας μεροκαματιάρηδων γεγονός που καθιστά αυτονόητο ότι μεγάλο ποσό αυτών θεωρείται πολύ πιθανόν να εξοφλήθηκε από τους πιστωτές οι οποίοι δεν θα θέλησαν να πληρώσουν υπέρογκα δικαστικά έξοδα για τόσο μικρά ποσά.
Άρα η εταιρεία του Πάτση φαίνεται ότι απέκτησε “κόκκινα” δάνεια που θεωρούνται “φιλέτο”.
Εν τη αφελεία του ή μέσα στον απόλυτο κυνισμό του ο Πάτσης, όταν επιχείρησε να αιτιολογήσει τις πραγματικά νόμιμες, αν και απόλυτα ανήθικες, δραστηριότητές του, περιέγραψε με ακρίβεια τα μεγάλα κόλπα του χρηματοπιστωτικού Λεβιάθαν.
Που αφού φόρτωσε το σύμπαν με κάθε μορφής καταναλωτικά και στεγαστικά δάνεια, διακοποδάνεια, μετοχοδάνεια, εορτοδάνεια, ακόμη και δανειοδάνεια με πλήρη γνώση και συναίσθηση ότι η πλήρης εξόφλησή τους για ένα σημαντικό μέρος δανειοληπτών μακροπρόθεσμα θα ήταν αδύνατη, στη συνέχεια άρχισε να τα “σπάει”.
Όπως οι επαγγελματίες μπαταχτσήδες σπάνε τις επιταγές. Ο Πάτσης αφηγήθηκε το πώς οι Τράπεζες άρχισαν να πουλάνε τα προβληματικά δάνεια σε δικά τους παιδιά, δικούς τους ανθρώπους, δικές τους εισπρακτικές εταιρείες, αποδεχόμενες να γράψουν ζημιές που μετά απλώς τις μεταβίβασαν στους πολίτες.
Αλλά αυτά τα νομίμως ανήθικα πράγματα τα έκαναν με την άδεια... της εποπτεύουσας πολιτείας και της επιτηρήτριας τράπεζας των τραπεζών, της ΕΚΤ και της εγχώριας Κεντρικής Τράπεζας του Γιάννη Στουρνάρα.
Αυτό το μεγάλο “σύστημα Πάτση” είναι καθαγιασμένο από τους δανειστές, την ΕΚΤ, την Κομισιόν, το ΔΝΤ, το ESM και το πολιτικό σύστημα.
Πάνω στο γνωστό ερώτημα που θέτει ο αρχιαπατεώνας κύριος Πίτσαμ στην “Όπερα της Πεντάρας” του Μπρεχτ: “Τι είναι η ληστεία μιας Τράπεζας μπροστά στην ίδρυση μιας Τράπεζας”, ο ΚΙΜΠΙ στον “Ελεύθερο σκοπευτή” του (“ΕφΣυν” 29/10) με τίτλο: “Η κορυφή του σκατόβουνου” επεκτείνει το μπρεχτικό ερώτημα στη συγκυρία:
Γιατί, “Τι είναι σκάνδαλο Πάτση μπροστά στο σκάνδαλο των “κόκκινων” δανείων και τις τιτλοποιήσεις τους;”
Τι είναι το σκάνδαλο της αδήλωτης μπίζνας των βουλευτών και των κυβερνητικών αξιωματούχων με τα χρέη των πολιτών μπροστά στην ύπαρξη των εισπρακτικών εταιρειών;
Τι είναι το σκάνδαλο των απευθείας αναθέσεων στα εκλεκτά μέλη του γαλάζιου κομματικού μητρώου μπροστά στις ανακεφαλοποιήσεις των Τραπεζών με χρήματα των φορολογουμένων;
Τι είναι το μοίρασμα των δημόσιων επενδύσεων στη λέσχη του εγχώριου παρεΐστικου καπιταλισμού μπροστά στη μετατροπή του ιδιωτικού χρέους των Τραπεζών σε δημόσιο χρέος των πολιτών, ζώντων και απογόνων μέχρι τρίτης γενιάς;
Τι είναι το σκάνδαλο Πάτση μπροστά στο σκάνδαλο του “Ηρακλή”;
Τι είναι ένας απατεωνίσκος πολιτευτής μπροστά στην απαλλαγή των Τραπεζών από “κόκκινα” δάνεια δεκάδων δισ με την εγγύηση του Δημοσίου, δηλαδή των φορολογουμένων;
Και, τελικά, τι είναι η διασπάθιση 1 εκατ ευρώ δημόσιου χρήματος μπροστά στην κατάπτωση κρατικών εγγυήσεων 35 δισ ευρώ δηλαδή μπροστά στη μετατροπή ακόμη μιας τραπεζικής τρύπας σε κρατικό χρέος;
Ο ΚΙΜΠΙ αγγίζει την μπρεχτική σκληρότητα: “...Καθένα από τα παραπάνω ρητορικά ερωτήματα... θα μπορούσε να είναι μόνο ο τίτλος μιας ξεχωριστής δημοσιογραφικής-ερευνητικής σάγκα για την ιστορία της οικονομικής παρακμής μας ή του μεγάλου πλιάτσικου που συντελείται όχι μόνο στη τριετία Μητσοτάκη αλλά εδώ και τουλάχιστον μια τριακονταετία.
Ξεκινώντας δηλαδή από το μπινγκ-μπάνγκ του ελληνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος, που μετέτρεψε τους τραπεζίτες σε ένα υβρίδιο εθνικών ηρώων και σταρ της δημόσιας ζωής, και φτάνοντας στη διάσωσή τους από την κατάρρευση με χρήματα των φορολογουμένων και με μια τεράστια μεταφορά πλούτου από κάτω και εντός προς τα πάνω και εκτός της χώρας.
Όπου το “εκτός χώρας” περιλαμβάνει και τις ευρωπαϊκές Τράπεζες που τις γλιτώσαμε από τις ζημιές των ελληνικών ομολόγων και τις εξωχώριες (οφσορ) εταιρείες στις οποίες η “εθνική” ολιγαρχία πάρκαρε τον λεηλατημένο, αφορολόγητο και ξεπλυμένο πλούτο της...”.
Όλα αυτά, να... μα την αλήθεια -που λέει και ο υπόλοιπος κόσμος- καθόλου δεν σημαίνουν κάποιου είδους αντιπαράθεσης “γαλάζιων ακρίδων” με “σκατόβουνο”.
Όμως, χωρίς τον απόλυτο έλεγχο των σφιγκτήρων του σώματος δεν μπορούμε να “στηθούμε” απέναντι στον νεοναζισμό.
