γράφει ο 

Τάσος Αποστολίδης

Η πρόσφατη επιτυχία του Kavala Park Food Festival εξέπληξε όχι μόνο πολλούς Καβαλιώτες αλλά και ορισμένους εκ των διοργανωτών που δεν περίμεναν τόσο μεγάλη ανταπόκριση. 

Ούτε η βροχή πριν από την έναρξη του Φεστιβάλ δεν πτόησε τον κόσμο. Ιδιαίτερα όσοι βρέθηκαν τις βραδινές ώρες, είδαν μια πόλη σε πραγματική κίνηση: κυκλοφοριακή συμφόρηση στους δρόμους, τα πάρκινγκ στο ΝΟΚ, το Μουσείο και τη Βενιζέλου γεμάτα.

Στα σταντς του φεστιβάλ να σχηματίζονται ουρές. Η αναμονή μεγάλη, ιδιαίτερα στα σημεία εκείνα που οι Καβαλιώτες δεν τα έχουν κάθε μέρα “στα πόδια τους”. 

Δεν ήταν λίγοι αυτοί, κυρίως όσοι είχαν παιδιά μαζί τους, που δεν άντεξαν την αναμονή και τον συνωστισμό στο Πάρκο Φαλήρου, που επέλεξαν να φύγουν για να πάρουν το γεύμα τους από κάποια άλλη επιχείρηση. 

Και να που το Kavala Park Food Festival, παρά το ότι το ίδιο ως διοργάνωση πουλούσε φαγητό, στάθηκε αφορμή για να γεμίσουν τα μαγαζιά του κέντρου που επίσης πωλούν φαγητό. 

Κοντολογίς, ήταν μια διοργάνωση που… άνοιξε την όρεξη του κόσμου, που κατέβασε κόσμο στο κέντρο, πέρα από τα συνηθισμένα. Είχε ψεγάδια; Σαφώς και είχε. Θα μπορούσε να ήταν καλύτερο; Σαφέστατα. Αυτό που συνέβη όμως, άφησε στην πόλη μια -αυτονόητη κατά πολλούς, σημαντική δε- γνώση και εμπειρία. 

Τι “μαθήματα” άφησε αυτή η διοργάνωση; 

Το πρώτο είναι ότι όπου υπάρχει φαγητό, υπάρχει τελικά και επιτυχία, τουλάχιστον στην προσέλευση. Και το φαγητό να μην είναι απλώς "σουβλάκια" όπως λέει μια κλασική "συνταγή επιτυχίας". Όταν είναι και κάτι πρωτότυπο, εκεί τραβάς περισσότερο το ενδιαφέρον. Ας μην ξεχνάμε και την επιτυχία που έχει κάθε χρόνο η sold out κουζίνα του Cosmopolis, η οποία συμβάλλει σημαντικά και στον προϋπολογισμό εκείνου του φεστιβάλ. 

Το δεύτερο είναι ότι με μια απλή ιδέα και με όχι τρομερά έξοδα, μπορείς να προκαλέσεις κίνηση και κατανάλωση στο κέντρο. Δεν θα κάνω συγκρίσεις με το AirShow για τη σχέση κόστους-προσέλευσης γιατί κάποια πράγματα μιλούν από μόνα τους. 

Το τρίτο είναι ότι η διοργάνωση αυτή που δοκιμάστηκε φέτος για πρώτη φορά, πρέπει να συνεχιστεί. Ενδεχομένως και να διευρυνθεί. Ίσως οι δύο μέρες δεν αρκούν. Και σίγουρα πρέπει να δοθούν πολύ περισσότερες επιλογές φαγητού στον επισκέπτη. Και να υπάρχει και λίγο παιχνίδι, με κάποιο διαγωνισμό, με κάποιο event πέραν των συναυλιών.  

Το μέγεθος της Καβάλας δεν ευνοεί την ύπαρξη εστιατορίων με ειδικά θέματα ή κουζίνες άλλων χωρών. Είναι όμως μια ωραία ευκαιρία να παίρνει κάποιος μια άλλη γεύση, από τέτοια φεστιβάλ. 

Μια άλλη ιδέα θα ήταν κάτι αντίστοιχο να γίνεται δύο φορές το χρόνο, σε διαφορετική περίοδο. Να πλαισιώνεται κι από άλλες εκδηλώσεις. 

Αλλά το βασικό είναι να κρατηθεί απλό. Έτσι όπως εξασφάλισε την επιτυχία του. Χωρίς πολλά πολλά, με τα βασικά. Χωρίς αστρονομικά έξοδα.  

ΥΓ 

Παρεμπιπτόντως, πολύς κόσμος βρέθηκε στο Πάρκο Φαλήρου κι ανάμεσά τους και πολλοί που είχαν χρόνια να πάνε μόνοι, με παρέα ή με τα παιδιά τους εκεί. Και γκρίνιαξαν. Και δικαίως. Για τα λίγα δέντρα που έχουν απομείνει, για τον κακό φωτισμό όταν πέσει το σκοτάδι, για το τεράστιο οικόπεδο-φιλέτο που θα μπορούσε να είναι η «καρδιά» της πόλης, το επίκεντρο μεγάλων γεγονότων.

Ιδού πεδίο δόξης λαμπρό.