Γράφει η
Χρύσα Αναστασιάδου
Από τηn πρώτη στιγμή που γεννιόμαστε, θέλουμε να γνωρίσουμε τον κόσμο, να τον ανακαλύψουμε. Στην πορεία αυτής της διαδρομής, μας δημιουργούνται πολλά ερωτηματικά, τα οποία καλούμαστε να απαντήσουμε. Ωστόσο, το ερώτημα, το οποίο απασχολεί τόσο τους νέους, όσο και τους γύρω τους, είναι το γνωστό σε όλους μας ερώτημα: « Τί θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;».
Αστροναύτης, μπαλαρίνα, ποδοσφαιριστής, δασκάλα είναι μόνο μερικές από τις πιο διαδεδομένες απαντήσεις, που δεν διστάζουν τα μικρά παιδιά, να δώσουν. Με το πέρασμα του χρόνου, οι απαντήσεις διαφοροποιούνται και τείνουν να σοβαρεύουν, τις περισσότερες φορές.
Το σχολείο, υποτίθεται πως καλείται να μας διαφωτίσει, σχετικά με τον μελλοντικό επαγγελματικό προσανατολισμό, γεγονός που, σπάνια, είναι ικανό να βοηθήσει τους μαθητές. Χρονοβόρες συζητήσεις, με γονείς και φίλους, αλλά κυριώς μοναχικοί διάλογοι με τους ίδιους μας τους εαυτούς αποτελούν βοηθητικό παράγοντα στην εύρεση της κατάλληλης απάντησης, η οποία θα μας συνοδεύει για το υπόλοιπο της ζωής μας.
Πριν καν το καταλάβουμε, φτάνουμε στο λύκειο, λίγο πριν τις πανελλήνιες. Ήδη, βρισκόμαστε στο μέσο της σχολικής χρονιάς και οι τελειόφοιτοι βρίσκονται κοντά στην υλοποίηση των στόχων τους, αλλά και στη μεγαλύτερη επιθυμία τους, να λήξει, επιτέλους, το μαρτύριο του πρωινού ξυπνήματος, ενώ τα πρωινά τους, πλέον, δεν θα είναι, πλέον συνυφασμένα με το σχολικό κουδούνι, το απουσιολόγιο και τους καθηγητές που τους ζητούν πολλά.
Σίγουρα, αυτό το μέλλον μοιάζει πολύ δελεαστικό! Τί υπάρχει, όμως, έμπρακτα, μετά από αυτό το βάσανο, που ονομάζεται σχολείο; Όντως θα μας λείψει; Η φοιτητική ζωή είναι έτσι όπως την έχουμε στο μυαλό μας; Και με τη σχολή τί γίνεται; Αν δεν περάσω στη πόλη μου και βρεθώ μόνος μου, σε μια ξένη πόλη, χωρίς τους φίλους μου; Τί θα κάνω, χωρίς τους φίλους μου και την μαμά μου να μου μαγειρεύει και να μου κάνει τις δουλειές; Θα καταφέρω να βρω καινούριους φίλους; Πώς θα τους γνωρίσω; Οι δικοί μου άνθρωποι μ’ αγαπάνε πιο πολύ από όλους και είναι οι καλύτεροι! Μήπως, τελικά, να δηλώσω μόνο τις σχολές στην πόλη μου κι ας μην είναι αυτό που ονειρεύτηκα για εμένα; Ναι, αλλά το να μένεις μόνος σου είναι τέλειο! Δεν δίνεις λογαριασμό σε κανέναν! Τι να κάνω;
Όλα τα παραπάνω, αποτελούν, μόνο, μερικά από τα ερωτήματα, που απασχολούν τους τελειόφοιτους.
Λοιπόν, ας βάλουμε τα πράγματα σε μια τάξη και να ξεκινήσουμε από το πιο βασικό: όλοι αυτοί οι προβληματισμοί είναι φυσιολογικοί, λίγο- πολύ, ακόμα και οι πιο «τολμηροί», τα έχουν σκεφτεί.
Τα όνειρα είναι για να υλοποιούνται, αν μπορούν οι γονείς να υποστηρίξουν το παιδί τους στις σπουδές τους, τα παιδιά αξίζει να αδράξουν την ευκαιρία, παρ’ όλη την απόσταση και την μοναξιά που εμπεριέχει αυτή τους η απόφαση.
Σίγουρα, είναι τρομακτικό, από την ασφάλεια του πατρικού σπιτιού, να πρέπει να ανεξαρτητοποιηθούν τα παιδιά και να μάθουν να ζουν μόνα τους, χωρίς την 24ωρη φροντίδα των γονιών, αλλά και την κλασική ατάκα της Ελληνίδας μάνας: «Ζακέτα να βάλεις παιδάκι μου», ακόμα και αν έξω έχει 35 βαθμούς.
Αυτό, όμως, δεν επιθυμούσαμε, μετά από κάθε καβγά, μετά από κάθε φορά που οι γονείς μας νομίζαμε πως μας ρεζίλευαν στα μάτια των κολλητών μας, μετά από κάθε ερώτηση: «Πού θα πας; Θα αργήσεις;» αλλά και έπειτα από τη «παραβίαση» του χρονικού ορίου για την επιστροφή στο σπίτι, μετά από έξοδο, η οποία θα συνοδεύεται από 26 κλήσεις και κήρυγμα, το οποίο θα ξεκινά με το: «Πού ήσουν; Τί έκανες; Με ποιους ήσουν; Γιατί άργησες; Το κινητό είναι για να το σηκώνουμε, όχι μόνο για να στέλνουμε μηνύματα, ενώ υποτιθέμενα διαβάζεις!»;
Τώρα, που δίνεται αυτή η ευκαιρία, θα την κλωτσήσετε; Και, σίγουρα, αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες ευκαιρίες, στη ζωή ενός ανθρώπου. Βέβαια, η φοιτητική ζωή, ίσως, να μην είναι πανομοιότυπη ,με αυτή βλέπουμε στις ταινίες, δηλαδή ποτά, λεφτά, ξενύχτια κ.ο.κ., αλλά, αδιαμφισβήτητα, αποτελεί εμπειρία ζωής, η φοιτητική ζωή και, ιδίως, όταν αυτή είναι μακριά από γονείς και συγγενείς.
Όσον αφορά τους φίλους, είναι, διαπιστωμένα, ένα τεράστιο μειονέκτημα, για την πόλη των σπουδών σου, φυσικά, που δεν τους εμπεριέχει Αυτό που λένε, όμως, ισχύει, θα γνωρίσεις καινούριους φίλους. Δεν θα είναι σε θέση να τους αντικαταστήσουν, αλλά δεν χρειάζεται εξάλλου, νέοι άνθρωποι θα μπουν, αβίαστα,στη ζωή σας, με τον πιο απλό τρόπο.
Ξέρω πως αυτό μοιάζει, σχεδόν, απίθανο, αλλά είναι η αλήθεια. Όλοι την πρώτη μέρα της καινούριας αρχής, της φοιτητικής ζωής, κυριευόμαστε από αυτό το άγχος. Η ανάγκη για κοινωνικοποίηση είναι και αυτή που θα είναι υπεύθυνη για όλες εκείνες τις γνωριμίες που θα κάνετε. Και θα είναι πολλές και ενδιαφέρουσες.
Ένα αστείο στιγμιότυπο, μια, φαινομενικά, υπερβολική ή μη απαίτηση του πρώτου καθηγητή που θα μπει στην αίθουσα θα είναι αρκετό, για να πιάσετε συζήτηση με άτομα που θα συνοδέψουν τις φοιτητικές σας μέρες και νύχτες.
Η συντήρηση του νοικοκυριού, σίγουρα, συγκροτεί μια δύσκολη διαδικασία. Οι δουλειές του σπιτιού, ακόμα και για τις πιο ικανές νοικοκυρές είναι μια από τις πιο εξουθενωτικές αγγαρείες, που συνοδεύουν την καθημερινότητά τους. Πόσο, μάλλον, για τους 18χρονους φοιτητές, οι οποίοι δεν διαθέτουν λεπτό εμπειρίας. Όλη αυτή η κούραση, ωστόσο, εκμηδενίζεται με την σκέψη, πως μπορείς να μπαίνεις και να βγαίνεις στο σπίτι σου ό,τι ώρα θέλεις, όποτε θέλεις, με όποιον θέλεις να κοιμάσαι όση ώρα θέλεις, χωρίς να πετάγεσαι από την ηλεκτρική σκούπα της μαμάς σου στις 9 το πρωί.
Αναμφίβολα, για κάποιους, το να φύγουν από το σπίτι τους και να μείνουν μόνοι τους είναι μια δύσκολη απόφαση, η οποία συνοδεύεται από πολλά άγχη, αλλά με την εκλογίκευσή τους, ίσως να καθίσταται ευκολότερη. Και θυμηθείτε, μετά το λύκειο δεν είναι το χάος και ναι, δεν είναι όλα ρόδινα, όμως, πότε ήταν; Αξίζει τόσες ωραίες στιγμές, να μην έρθουν ποτέ στην επιφάνεια, λόγω του φόβου που οι ίδιοι έχουμε δημιουργήσει;
