Ο Βουλευτής Καβάλας Νίκος Παναγιωτόπουλος ήταν ο εισηγητής της Νέας Δημοκρατίας στη χθεσινή κοινή συνεδρίαση των Επιτροπών Κοινωνικών και Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Βουλής με θέμα: "Η κοινωνική διάσταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και οι πολιτικές κοινωνικής συνοχής":

 

 

 

Τα κυριότερα σημεία της ομιλίας του:

Εγώ θα δηλώσω ευχαριστημένος, που άργησε, όσο άργησε ο κ. Υπουργός (σ.σ. Κατρούγκαλος), δεδομένου ότι ήταν στην τριμερή για την υπόθεση των λιπασμάτων της Καβάλας. Εκεί, φαντάζομαι, κύριε Υπουργέ, το αντιληφθήκατε, δοκιμάζεται πραγματικά η κοινωνική συνοχή μιας τοπικής κοινωνίας, διότι βρισκόμαστε στην πολύ δυσάρεστη θέση να βλέπουμε ανθρώπους που μέχρι πρότινος συνυπήρχαν αρμονικά στον ίδιο εργασιακό χώρο, να στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου, επειδή έχουν χωριστεί σε δύο στρατόπεδα: Αυτών που δέχτηκαν τις προτάσεις της εργοδοσίας και αυτών που δεν τις δέχθηκαν. Διατυπώνω την ευχή, πραγματικά, να ξεπεραστούν αυτά τα προβλήματα και να βρεθεί ο κοινός τόπος και να επέλθει ο συμβιβασμός και ει δυνατόν, να επιστρέψουν όλοι στις θέσεις εργασίας τους για μια βιομηχανία, την τελευταία εναπομείνασα βιομηχανία λιπασμάτων, χημική βιομηχανία στην Ελλάδα με ένα προϊόν ανταγωνιστικό παγκοσμίως.

Η πραγματικότητα, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, είναι η αγορά εργασίας που καταρρέει και καταρρέει διότι πλέον δεν μπορεί να αντέξει τον 7ο χρόνο της ύφεσης, στην οποία έχει ξαναμπεί η χώρα, εκεί που δειλά - δειλά είχε αρχίσει να κάνει τα πρώτα ισχνά αλλά ορατά βήματα προς την ανάπτυξη.

Ανακοινώσατε, κύριε Υπουργέ, σήμερα σε κοινή συνέντευξη με την Διοικητή του ΟΑΕΔ τη δρομολόγηση χιλιάδων θέσεων εργασίας, αλλά το μόνο αριθμητικό δεδομένο που μετριέται σε χιλιάδες θέσεις εργασίας ή μάλλον απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας αυτές τις μέρες είναι οι νέοι άνεργοι που προέκυψαν από το κραχ της «Μαρινόπουλος» και, ενδεχομένως, αύριο και της Jetoil.

Ανακοινώσατε ή μάλλον έχετε, κατά καιρούς, παράσχει διαπρύσιες διαβεβαιώσεις ότι δεν περικόπτεται καμία κοινωνική παροχή, αλλά η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική.

Να μη μιλήσω για τους 150.000 που ανακάλυψαν αρκετά κατάπληκτοι, θα έλεγα, πριν από μερικές μέρες, ότι δε παίρνουν το ΕΚΑΣ και για τους υπόλοιπους που θα το δουν να ελαττώνεται.

Να μη μιλήσω για τις περικοπές στο εφάπαξ, στα μερίσματα, στις επικουρικές συντάξεις, στις συντάξεις χηρείας, τις νέες συντάξεις, όλες τις ασφαλιστικές παροχές, επί της ουσίας, τις οποίες προστατεύατε βάζοντας κόκκινες γραμμές στην πρόσφατη ψήφιση του ασφαλιστικού νομοσχεδίου και, βέβαια, να μην αναφέρω την ασύμμετρη αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών με δύο αποτελέσματα: Ένα ορατό κι ένα ύπουλο και αόρατο τώρα. Το αποτέλεσμα είναι και πιστεύω ότι θα είναι οι νέες τρύπες στα ταμεία.

Αυτή τη στιγμή είμαι σε θέση να σας πω ότι πάρα πολλοί επαγγελματίες αδυνατούν να πληρώσουν τις αυξημένες νέες εισφορές, αλλά και το αόρατο, το ύπουλο αποτέλεσμα για το οποίο έχω κάνει λόγο από αυτό το βήμα, είναι η κινητροδότηση, στην ουσία, προς την ιδιωτική ασφάλιση, πάρα πολλών, οι οποίοι απλούστατα με το νέο σύστημα υπολογισμού εισφορών επιλέγουν να μη τις πληρώσουν και να πηγαίνουν αντ’ αυτού σ’ ένα πρόγραμμα ιδιωτικής ασφάλισης.

Τέλος, παρά τις μεγαλόστομες δηλώσεις, διαπιστώνω ότι ακόμα δεν υπάρχει κανένα δίχτυ ασφαλείας γι’ αυτούς που βρίσκονται σε απόλυτο, άμεσο κίνδυνο φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού.

Προχθές είδε τα φώτα της δημοσιότητας μελέτη, όπου η φτώχεια πλέον εξαπλώνεται στη μεσαία τάξη περισσότερο και περισσότερο και όλο και περισσότερα νοικοκυριά αδυνατούν πλέον να ανταπεξέλθουν ακόμα και στις βασικές ανάγκες. Αυτό το φαινόμενο επιδεινώνεται και αυτή η επιδείνωση έρχεται και μας προβληματίζει.

Θα μπορούσε να υπάρχει δίχτυ ασφαλείας; Απαντούμε ναι, θα μπορούσε, εάν είχαν, όμως, εφαρμοσθεί με τις σωστές προϋποθέσεις και το σωστό χρονοδιάγραμμα κάποια συγκεκριμένα μέτρα, τα οποία είχαν ξεκινήσει να σχεδιάζονται και να υλοποιούνται κατά το 2012-2013. Το ένα είναι το πρόγραμμα του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, του οποίου θυμίζω η πιλοτική εφαρμογή είχε νομοθετηθεί περί το τέλος του 2012, πριν από τέσσερα περίπου χρόνια και η εφαρμογή σε καθολικό επίπεδο έχει καθυστερήσει πάρα πολύ.

Επίσης, υπάρχει κάπου στα συρτάρια του Υπουργείου, η Εθνική Στρατηγική Κοινωνικής Ένταξης, που παραδόθηκε ως μελέτη στο Υπουργείο Εργασίας, τον Ιούλιο του 2013, εξελίχθηκε σε κάποιο σημείο της συνέχισης του σχεδιασμού και της υλοποίησης από τον κ. Κεγκέρογλου, ο οποίος στο μεταξύ είχε αναλάβει αρμόδιος Υπουργός, αλλά ξανά εγκαταλείφθηκε.

Αυτό είναι το συνολικό σχέδιο προς μια Εθνική Στρατηγική Κοινωνικής Ένταξης, το οποίο για μένα θα κάνει και τη διαφορά, διότι, όπως, έχει καταστεί σήμερα το Σύστημα Κοινωνικής Προστασίας στη χώρα, συνεχίζει να πάσχει από τα γνωστά προβλήματα, δηλαδή, από έλλειψη στρατηγικού σχεδίου, αποσπασματικότητα μέτρων, πλημμελή κάλυψη αναγκών και ανορθολογική κατανομή πόρων.

Εμείς είναι δεδομένο, ότι θα συμμετάσχουμε στη διαδικασία διαβούλευσης για τον Ευρωπαϊκό Πυλώνα Κοινωνικών Δικαιωμάτων. Άλλωστε είναι μια πρωτοβουλία, που ανήκει στον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, ο οποίος προέρχεται - θυμίζω, γιατί πρέπει να τα λέμε και αυτά - από τις τάξεις του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και δεν εκπροσωπεί κάποιο νέο ρεύμα απέναντι σε κάποιο παλιό, αλλά τη δεδομένη στάση, αυτού του πολιτικού χώρου, ότι «η οικονομική ανάπτυξη πρέπει να συνυπάρχει με την κοινωνική δικαιοσύνη».

Επίσης, πρέπει να πούμε, ότι ως Αξιωματική Αντιπολίτευση, πιστεύουμε στο κοινωνικό κράτος, αλλά σε ένα κοινωνικό κράτος με ορθολογική και άρα, πιο αποτελεσματική λειτουργία και αποτελέσματα, με στοχευμένες πολιτικές, οι οποίες θα λειτουργούσαν ακόμα και ως αναπτυξιακά εργαλεία, διασυνδέοντας με την αγορά εργασίας άτομα, που μέχρι πρότινος διαβιούσαν σε συνθήκες κοινωνικού αποκλεισμού και επομένως, αποστασιοποίηση από την αγορά εργασίας, αλλά ειδικά λόγω των πολύ δυσμενών κοινωνικοοικονομικών συνεπειών της κρίσης, πιστεύουμε και στην αναγκαιότητα ύπαρξης ενός δικτύου ασφαλείας, για αυτούς που έχουν απομακρυνθεί - αν μου επιτρέψετε τον όρο -  απενταχθεί κοινωνικά, τόσο από την αγορά εργασίας, όσο και από το κοινωνικό περιβάλλον.

Επίσης, θα ήθελα να πω, ότι το καλοκαίρι του 2012, συμμετέχοντας στην Παγκόσμια Συνδιάσκεψη της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας ως εκπρόσωπος της χώρας μου, είχα επισημάνει στη τοποθέτησή μου, την ανάγκη εξεύρεσης του Κοινωνικού Πολλαπλασιαστή. Εδώ πέρα, θα μπορώ να πω, ότι μπορεί να υπάρξει πεδίο, σχεδόν, ταύτισης με τον Υπουργό.

Είχα πει σε ακρωτήριο, το οποίο αποτελείτο από επιτροπές από όλο τον κόσμο, ότι «αν στο βωμό του υπέρτατου δημοσιονομικού εξορθολογισμού θυσιάσουμε την κοινωνική συνοχή, φτωχοποιώντας μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, σπρώχνοντας στην ανεργία μεγάλα τμήματα εργαζομένων και με αυτές τις δυσμενείς επιπτώσεις, αυτό θα ισοδυναμούσε με το να επιδιορθώνουμε τη μηχανή ενός σκάφους εν πλω, πετώντας στη θάλασσα πλήρωμα και επιβάτες».

Αυτό θα έχει δυσμενείς και καταστροφικές συνέπειες, όχι μόνο για την οικονομική ευμάρεια, όχι μόνο για την κοινωνική ειρήνη και την κοινωνική συνοχή, αλλά για την ίδια την δημοκρατία, διότι κοινωνίες εξαθλιωμένες, κοινωνίες εξαγριωμένες, απογοητευμένες και εξουθενωμένες από αυτού του είδους πολιτικές, γίνονται θερμοκοιτίδες ακραίων πολιτικών συμπεριφορών και διολίσθησης στον εξτρεμισμό, όπως τον βιώνουμε σήμερα σε όλη την Ευρώπη.

Επομένως, πρέπει όλοι να εργαστούμε μαζί για να καταλήξουμε στα τελικά συμπεράσματα και να υποστηρίξουμε στο ανώτατο θεσμικό επίπεδο αυτή τη συζήτηση, για τον Ευρωπαϊκό Πυλώνα Κοινωνικών Δικαιωμάτων.